O PREDSTAVI

Najpoznatiji Pirandelov komad i jedan od najpoznatijih dramskih komada uopšte - Šest lica traži pisca - igra se na daskama Satiričkog kazališta „Kerempuh“. Još 1921. Pirandelovi su likovi krenuli u potragu za piscem, koja neprekidno traje do današnjeg dana. U toj potrazi se, osim pisca, našlo još štošta, a što će se naći u „Kerempuhovoj“ predstavi koju postavlja Oliver Frljić. U društvu koje poslednjih dvadeset i šest godina opsesivno traži svoj identitet, kao i pisca, ova Pirandelova drama o pozorištu dobija i neka nova značenja. Kao potpisnik Manifesta fašističkih intelektualaca, autor Pirandelo svakako nalazi ideološke ođeke i u današnjoj Hrvatskoj - barem po broju likova koji ga, i ne znajući, traže.

O AUTORIMA

LUIĐI PIRANDELO bio je svestrani talijanski književnik čiji opus uključuje kanonske prozne i dramske naslove zahvaljujući kojima je prvenstveno i stekao slavu. Pa ipak, možda valja tek uzgred spomenuti da je svoju književnu karijeru započeo poezijom. Za svoj je stvaralački rad primio i Nobelovu nagradu za književnost. Možemo nastaviti sa nizanjem piščevih naslova i nagrada, ali smatramo kako je od toga mnogo zanimljivije zaviriti u Pirandelov, u najmanju ruku, kontroverzni privatni život koji je oblikovao tekstove u kojima se autor gotovo bez izuzetka vraćao upravo problemu porodice. Rodio se na siromašnom jugu Sicilije, u porodici imućnih i politički vrlo aktivnih industrijalaca angažovanih u pokretu za ujedinjenje i demokratizaciju Italije, Il Risorgimento. S ocem se nikad nije dobro slagao: Pirandelo je želeo studirati književnost dok je njegov otac insistirao na tome da preuzme porodični posao. Pirandelo je započeo vezu s rođakom, a postavljen mu je ultimatum između studija i braka. Odabrao je ovo prvo i stekao diplomu u Nemačkoj, a po povratku u Italiju oženio se i dobio troje dece. Koliko je verovao u Musolinija dokazuje, između ostaloga, i činjenica kako je svoju medalju Nobelove nagrade predao fašističkoj vladi ne bi li na taj način podržao Dučeove imperijalističke aspiracije. Nakon što je suprugu zatvorio u psihijatrijsku ustanovu, a posle toga došao i u sukob s fašističkim čelnicima, zbog čega je ostatak života proveo pod kontrolom tajnih službi, umro je sam u svom domu u Rimu 1936. godine, ostavivši za sobom jedan od najrelevantnijih književnih opusa u prvoj polovini 20. veka.

OLIVER FRLjIĆ rođen je 1976. u Bosni i Hercegovini. Završio je filozofiju, religijsku kulturu i režiju u Hrvatskoj, a danas radi kao reditelj, autor, glumac i teoretičar širom Evrope. Predstave su mu donele nekoliko nagrada i poziva na međunarodne festivale među kojima su Viner festvohen (predstava Mrzim istinu!, 2010), kao i Festival nove drame u Hajdelbergu (komad Black Box Shoe, koji je režirao u pozorištu Šaušpilhaus u Dizeldorfu). Od 2014. do 2016. bio je na mestu umetničkog direktora Hrvatskog narodnog kazališta u Rijeci. Sa te pozicije početkom 2016. podnosi ostavku iz protesta prema kulturnoj politici Hrvatske. Oliver Frljić učestvuje u projektu Szenen-Wechsel (Promena scene, program fondacije Robert Boš), koji se realizuje pri pozorištu „HAU Hebbel am Ufer“. U junu 2017, Frljić gostuje u pozorištu „Maksim Gorki“ sa predstavom Kletva, baziranoj na delu Stanislava Vispijanskog. Premijera te predstave u pozorištu Teatr Powszechny izazvala je politički skandal i privukla pažnju međunarodne javnosti. Godine 2018, Frljić prvi put radi sa ansamblom pozorišta „Maksim Gorki“. Sa predstavom Gorki - Alternativa za Nemačku? Frljić sledi logiku politike u cilju preispitivanja pozorišta i demokratskog sistema.